Het opstaan is nog zwaarder geworden. Opnieuw weten we niet wat de dag zal brengen maar algauw, door het inhaleren van de ochtendglorie, beseffen we dat het een fantastische dag zal worden.
Vol zelfvertrouwen stapten we op de fiets, niet wetende dat het een uitdagende tocht zou worden, om via de polders naar de Dodengang te rijden. Ter plaatse kregen we een vakkundige uitleg over WOI van meester De Geyter (papie). Daarna werden we aan de hand van interactieve schermen, foto’s, films en authentieke collectiestukken ondergedompeld in de onwezenlijke omstandigheden die de soldaten te verduren kregen. Uiteraard mochten we ook de sfeer opsnuiven in de loopgraven.
Onder een stralende zon aten we ons zelfgesmeerd lunchpakket. Tijdens de terugkeer langs de oude spoorwegbedding hadden enkelen het zeer moeilijk en gingen het gevecht aan met lome benen, anderen leken getrainde coureurs en keerden ‘met de vingers in de neus’ terug. Uiteindelijk heeft iedereen het gehaald.
Eenmaal ze hun vertrouwde omgeving zagen, vonden de kids hun tweede adem. Het sportmateriaal werd uitgehaald en iedereen ging gretig aan de slag. Een paar zagen het toch niet meer zitten en genoten van een boekje in het zonnetje.
Tijdens het eten van meerdere borden frietjes met hamburger en koude groentjes overlegden we welke liedjes we graag wilden horen op de fuif, wat we zouden aandoen en met wie we gingen dansen. Maar eerst moesten we onze stallen uitmesten, onze valiezen dichtproppen en douchen. Onder streng toezicht van de hygiënepolitie werden enkelingen teruggeroepen en kregen nog geen toegang tot de spetterende afscheidsparty. Gelukkig was iedereen, sommigen na een tweede controle, geslaagd. Zo werd de fuif een voltreffer en dansten we ‘bijna’ het dak eraf.
Morgen breekt onze laatste dag aan. Aan alle mooie liedjes komt een einde! Adiós amigos!
Reacties
Een reactie posten